Wat gebeuren er mooie dingen op het gebied van inclusie en toegankelijkheid van mensen met een beperking. Nu ik me er meer op focus, lijkt het of er steeds meer mensen en organisaties mee aan de slag zijn. Denk aan de initiatiefwet voor de erkenning van de Nederlandse Gebarentaal, de toegenomen interesse van werkgevers voor mensen met een beperking en de actie van KRO-NCRV om een minister van Gehandicaptenzaken aan te stellen. Maar er gebeurt nog veel meer.
Meedoen, deelnemen, participeren. Mooie woorden die saamhorigheid uitdrukken; een gevoel dat we allemaal graag ervaren. Maar wanneer je een beperking hebt kan het verdraaid lastig zijn om er echt bij te horen. Soms letterlijk. Zoals voor mij.
Kleine wereld
Ik werd op mijn 5e slechthorend door complicaties bij het mazelenvirus. Dit maakte dat ik niet als vanzelfsprekend meer overal aan mee kon doen. In ieder geval niet meer zoals voorheen. Denk aan groepsgesprekken in de klas, spelletjes op het schoolplein en het meekijken naar School-TV. Ook wanneer we thuis televisie keken, kreeg ik niet alles mee. Kinderprogramma’s als Tita Tovenaar, Pipi Langkous en Stuif ‘s in; ze namen me mee naar een andere wereld, maar ik wist niet altijd helemaal naar welke. Totdat er een televisietoestel kwam waar mijn vader een koptelefoon in deed en deze werelden alsnog voor me open gingen.
Spek en bonen
Ik ging me steeds meer realiseren dat ik dingen miste. Ik leerde meelachen om grappen waarvan ik niet wist dat ze gemaakt waren; een kunst waar ik nog veel jaren daarna ‘profijt’ van had. Faked it, ‘till I made it. In deze context is niets pijnlijker dan gezellig meedoen, terwijl je niet echt deelneemt. Spek en bonen. Exclusie. Eenzaamheid.
Ik heb het lang zo volgehouden: mijn slechthorendheid verstoppen en dat bleek vooral onhandig. Pas toen ik de regie nam en open was over waar ik tegenaan liep en wat ik van anderen nodig had, bleek het leven niet zo ingewikkeld als ik het had gemaakt. En intussen zorgde de een na de andere technologische ontwikkeling voor mogelijkheden waarvan ik als kind niet had durven dromen.
Lancering van Subcatch
Dit bedenk ik me met een big smile op mijn gezicht en kijk om me heen in het kantoor van Stichting Audiovisuele Toegankelijkheid. De komende maanden val ik in als projectleider van deze organisatie die zich inzet voor het toegankelijk maken van kunst, cultuur en media voor mensen met een auditieve of visuele beperking. Het voelt zo bijzonder dat ik nu mee mag werken aan de lancering van Subcatch, een app die ervoor zorgt dat de 1,3 miljoen dove en slechthorende mensen in Nederland ein-de-lijk mee kunnen naar de Nederlandstalige film in de bioscoop. De speciale ondertiteling, die behalve de dialogen aangeeft wie er spreekt, belangrijke geluiden en sfeer van de muziek beschrijft, lees je mee op je eigen scherm. Ook ik kan niet wachten tot ik weer met ‘de meiden’ mee kan naar producties van eigen bodem.
Primeur op IDFA
Subcatch wordt op dinsdag 26 november gelanceerd op het Internationale Documentaire Film Festival (IDFA). Jij kunt daarbij zijn. Op de Facebookpagina van Direct Yourself volgen binnenkort de details. Misschien wil je helpen het nieuws over Subcatch te verspreiden, zodat we zoveel mogelijk dove en slechthorende mensen bereiken.
En wist je dat de variant voor mensen met een visuele beperking Earcatch heet en hen inmiddels alweer zo’n 5 jaar succesvol audiodescriptie biedt.
www.earcatch.nl
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen, abonneer je dan op de nieuwsbrief. Dat kan helemaal onderaan deze pagina (kopje abonneren). Je krijgt maximaal 1x per maand een nieuw blogbericht.
Bovenste foto: ©Deborah Breen Whiting (dbreen on Pixabay)