De weg kwijt
Ik ben zo iemand die op de automatische piloot rijdt, in gedachten, weliswaar gefocust op de weg, maar niet op de route. Ik zie tijdens de rit dan ook weinig anders dan het verkeer om me heen en zelfs dat registreer ik niet echt. Richtingsgevoel heb ik ook niet. Ik heb altijd bewonderd hoe mijn man zijn tourbus overal in Europa op de plaats van bestemming kreeg door papieren wegenkaarten te combineren met zijn reukorgaan: ‘My nose tells me we have to go left here…”. Zo cool! Mijn neus kan dat niet. Voor het vinden van een nieuw reisdoel ben ik dus aangewezen op navigatie-apps.
Vorige week had ik voor het eerst sinds maanden een afspraak op locatie. Een welkome afwisseling na een jaar voornamelijk online vergaderen. Uitgerekend die dag kreeg mijn provider te maken met een fikse storing, waardoor ik geen verbinding kreeg met het internet. Paniek! Paniek! Paniek! Zonder m’n app kom ik nergens. Ik reed terug naar huis, schreef de route uit en ging opnieuw de weg op. Ondanks mijn papiertje en de verkeersborden werd het een stuntelende reis en kwam ik te laat op mijn afspraak. Ik baalde dat ik zo afhankelijk blijk te zijn van een ‘simpel appje’.
Een paar dagen later belde ik met Iris. Deze jonge vrouw had net een wandelvakantie in Zweden achter de rug. Samen met haar hond had ze enorme afstanden afgelegd door veelal afgelegen gebieden. Ik had vaak aan haar gedacht, ook al omdat zo’n reis mij reuze spannend lijkt. Het alleen op pad gaan met als enige hulp een navigatie-app is niet iets dat ik op mijn bucket list heb staan.
Iris had een super avontuurlijke vakantie, vertelde ze en heeft genoten en veel geleerd. Van de reis op zich en over Zweden. Maar er waren ook spannende momenten geweest. De navigatie-app die Iris had gebruikt was, als je op het schermpje mee kon kijken, misschien best secuur, maar de stem was dat niet. De audiobeschrijving sloeg belangrijke stukjes over. En zo kon het gebeuren dat Iris op een gegeven moment steeds verder een afgelegen bosgebied in liep en verdwaalde.
Ik de weg kwijt, Iris de weg kwijt. Tot zover de overeenkomsten. Want, terwijl ik veilig in mijn auto m’n routebeschrijving en verkeersborden kon lezen, was Iris geheel op zichzelf en haar hond aangewezen: Iris is namelijk blind.
Wat was ik trots op haar toen ze vertelde hoe ze na lang dwalen op enig moment stemmen in de verte had gehoord en om hulp was gaan roepen. Gelukkig werd ze opgemerkt door wandelaars, die haar terug begeleidden naar de route en met wie ze zo’n leuke klik kreeg, dat ze een groot deel van de verdere reis samen zijn opgetrokken.
Het maakt me nederig, het maakt me dankbaar, het maakt me trots op kanjers als Iris. Ook deed het me opnieuw realiseren dat we samen moeten blijven werken om deze wereld inclusief te maken. In dit geval zou de stem in navigatie-apps niet selectief, maar gewoon álle aanwijzingen moeten uitspreken.
“As you navigate through the rest of your life, be open to collaboration.” – Amy Poehler
Tenslotte: leuk om te delen vind ik dat ik momenteel aan een tof project voor Bartiméus Fonds werk. Samen met ervaren radiomakers, ook visueel beperkt, maak ik een podcast serie. Zodra die klaar is, laat ik het je natuurlijk graag weten!