Het gaat beter, ik voel het. Ik krijg er weer zin in en heb een keiharde levensles geleerd: Ook ik, of misschien: zélfs ik kan het soms niet ‘even fixen’. Volkomen onervaren bleek ik. Ook al dacht ik voorbereid te zijn. Ook al vond ik dat ik m’n regie voerde en alles onder controle had. In ieder geval als mantelzorger.
Ik zat overal bovenop; niets mocht misgaan, geen medische fouten meer, op tijd de juiste medicijnen en alles zo comfortabel mogelijk. Thuiszorg, hooglaag bed, nieuwe stoel. Ga zo maar door. Het terminale deel van de ziekte van mijn sweetheart, wilde ik zo lang mogelijk helpen uitstellen. Hij deed immers ook zo zijn best. Ik, sterke vrouw, kon dat. Ik rende, ik vloog, ik coördineerde, ik zorgde, ik werkte en liet, ook voor onze zoon, het leven zoveel mogelijk ‘gewoon’ doorgaan.
Leven in een bubbel
Maar dat bleek een onmogelijk streven; ons wereldje werd kleiner en kleiner. Een verdrietige eenzaamheid sloop ons leven binnen. Onze vrienden leefden in de buitenwereld. Wij in de bubbel van het ziekenhuis of heel soms toch ook nog even thuis in onze woonkamer. In deze bubbel waar je met volle kracht in wordt geblazen en nooit meer zelf uit kunt, verloor ik niet alleen het contact met veel van onze vrienden; ik verloor vooral mezelf. Daar in die bubbel van onze eigen drie-eenheid, namen intense vermoeidheid, stress en verborgen verdriet het van mij over. Weet ik nu. Toen niet, want ik rende, ik vloog, ik coördineerde, ik zorgde, ik werkte en liet ons leven ‘gewoon’ doorgaan.
De tijd die toekomst heet
Totdat dat laatste niet meer kon en we afscheid moesten nemen van eenderde van ons gezin. Het hoofdbestanddeel viel weg. Mijn held, mijn rots, mijn voorbeeld. Het was over. Op z’n allerdefinitiefst. “Zeg het maar, Miss Direct Yourself, wat nu? Produceer ‘ns even een nieuwe droom. Welke regie ga je voeren?” vroeg ik mezelf, soms spottend, af.
Ineens lukte het niet meer om ‘het gewone leven’ door te laten gaan; er was in een klap niets gewoons meer aan. De bubbel was weliswaar uiteen gespat, maar de buitenwereld voelde nog steeds mijlenver weg. Voor het eerst in mijn leven maakte ik kennis met de impact van rouw: hartverscheurende pijn, intens verlangen naar de tijd van vóór dat vreselijke moment, onvoorspelbare huilbuien, concentratieproblemen, extreme vermoeidheid en afname van fysieke weerstand. Nooit eerder had ik, die zo van het leven houd, zo weinig zin om iets te moeten met de tijd die toekomst heet.
Direct Myself
Ik kon niet mijn eigen coach zijn, maar wist wel: dit proces valt niet te regisseren. De tijd kroop en diezelfde tijd vloog. Ik nam uur voor uur, dag na dag, week na week. En dat inmiddels 1,5 jaar lang. Het helpt; ook de keuze maken om ‘even niets te moeten’ is regisseren. Uit soms onverwachte hoeken verschenen prachtige mensen die steunden, luisterden, aanmoedigden. Ik ben ze dankbaar.
Wat een rijkdom de bubbel weer uit te kunnen. Mijn buitenwereld zal nooit meer dezelfde zijn, omdat ik er nooit meer dezelfde zal worden. Maar ze is nog steeds de mooie wereld als die waarin mijn sweetheart zo’n groot verschil maakte en waarin hij zielsgelukkig was. En wij nu ook weer. Steeds meer.
Don’t look so sad. Don’t cry.
Just be glad there was you and I
(Jimmy Lawton)
18 gedachten over “‘Direct Myself’”
Het immense verdriet bij het overlijden van je dierbaren en het gemis.de heimwee. Naar wat was.zelfs voor een heel sterk iemand is dit een nachtmerrie..ben daarom blij dat je langzaamaan weer begint te houden van het leven xxx
Nicole, ik zie dat je het herkent. ‘Helaas’ wil ik bijna zeggen. Maar het hoort bij het leven, zeggen ze dan. Dank voor je lieve woorden, voor je berichtje. XXX
Caroline, veel sterkte.
Ook sterken hebben kracht nodig om door te gaan.
Wat mooi gezegd. Dank je, Wieger.
Lieve Caroline
Je hebt gelijk het is net of je een automatische piloot in je lichaam hebt zonder rem gelukkig om te te lezen dat je wat rustiger bent jij moest ook te veel mee maken eerst jimmy overleden kort daarna je vader !! Ik ben dankbaar dat ik jou heb leren kennen via mijn man wens jou Veel liefde en kracht toe meis samen met jullie zoon Jason
Liefs Ria
Lieve Ria, dank je wel. Ik vind ‘t ook zo verdrietig dat jij ook jouw liefde moet missen. Ik ben ook dankbaar voor ons contact. A warm hug from me to you ❤️
Dank je wel voor het mogen lezen over de moeilijke tijd die je beschrijft. Fijn dat het nu beter gaat. Als direct naast je wonende besef je toch lang niet hoe het met je naaste buren gaat. Goede toekomst toegewenst.
Liefs en groeten van Agnes
PS Mooie site van je coachwerk. En de film over slechthorendheid heeft indruk op me gemaakt.
Wat tof, Agnes, dat je de site en film hebt bekeken. En dank voor je wensen. Tot gauw! Lieve groet,
Wat een mooie blog Caroline en o zo herkenbaar. Mooi dat deze eerste grauwe dag in november ook wat licht brengt.
Veel liefs, Petra
Dank je voor je lieve reactie, Petra.
Lieve Caroline, wat mooi in een notendop geschreven en samengevat. Ik begrijp je verhaal maar al te goed. Mooi en fijn ook om te lezen dat je je weg weer weet te vinden na zo’n moeilijke en heftige periode voor jou je gezin en familie. Big smile en kus van mij en Hans XX
Dank jullie wel. Ik denk vaak aan jullie. Warm hugs terug, lieve Magda en Hans. XX
heel mooi lieverd weet er alles van hoe moeilijk het is maar hoop voor je dat het weer goed gaat met je xxx
Dank je, Helmi, voor je lieve woorden.
Wat hebben jij, Jim en Jason een heftige tijd gehad Caroline. Het is dan ook geen wonder dat je na het overlijden van Jimmy de weg en controle kwijt was. Maar het is fijn dat je nu weer stukje bij beetje uit dat donkere dal omhoog klautert. Ook dat zal niet makkelijk zijn soms 3 stapjes omhoog en dan ineens boem 2 grote stappen naar beneden, maar Caroline je bent een sterke vrouw en je komt er echt wel. Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe. Liefs Sonja.
Dank je, Sonja, ook voor je ‘digitale’ steun in die donkere momenten. Waardeer ik zeer.
❤
❤️