Het gaat beter, ik voel het. Ik krijg er weer zin in en heb een keiharde levensles geleerd: Ook ik, of misschien: zélfs ik kan het soms niet ‘even fixen’. Volkomen onervaren bleek ik. Ook al dacht ik voorbereid te zijn. Ook al vond ik dat ik m’n regie voerde en alles onder controle had. In ieder geval als mantelzorger. Ik zat overal bovenop; niets mocht misgaan, geen medische fouten meer, op tijd de juiste medicijnen en alles zo comfortabel mogelijk. Thuiszorg, hooglaag bed, nieuwe stoel. Ga zo maar door. Het terminale deel van de ziekte van mijn sweetheart, wilde ik zo lang mogelijk helpen uitstellen. Hij deed immers ook zo zijn best. Ik, sterke vrouw, kon dat. Ik rende, ik vloog, ik coördineerde, ik zorgde, ik werkte en liet, ook voor onze zoon, het leven zoveel mogelijk ‘gewoon’ doorgaan.
Leven in een bubbel
Maar dat bleek een onmogelijk streven; ons wereldje werd kleiner en kleiner. Een verdrietige eenzaamheid sloop ons leven binnen. Onze vrienden leefden in de buitenwereld. Wij in de bubbel van het ziekenhuis of heel soms toch ook nog even thuis in onze woonkamer. In deze bubbel waar je met volle kracht in wordt geblazen en nooit meer zelf uit kunt, verloor ik niet alleen het contact met veel van onze vrienden; ik verloor vooral mezelf. Daar in die bubbel van onze eigen drie-eenheid, namen intense vermoeidheid, stress en verborgen verdriet het van mij over. Weet ik nu. Toen niet, want ik rende, ik vloog, ik coördineerde, ik zorgde, ik werkte en liet ons leven ‘gewoon’ doorgaan.
De tijd die toekomst heet
Totdat dat laatste niet meer kon en we afscheid moesten nemen van eenderde van ons gezin. Het hoofdbestanddeel viel weg. Mijn held, mijn rots, mijn voorbeeld. Het was over. Op z’n allerdefinitiefst. “Zeg het maar, Miss Direct Yourself, wat nu? Produceer ‘ns even een nieuwe droom. Welke regie ga je voeren?” vroeg ik mezelf, soms spottend, af. Ineens lukte het niet meer om ‘het gewone leven’ door te laten gaan; er was in een klap niets gewoons meer aan. De bubbel was weliswaar uiteen gespat, maar de buitenwereld voelde nog steeds mijlenver weg. Voor het eerst in mijn leven maakte ik kennis met de impact van rouw: hartverscheurende pijn, intens verlangen naar de tijd van vóór dat vreselijke moment, onvoorspelbare huilbuien, concentratieproblemen, extreme vermoeidheid en afname van fysieke weerstand. Nooit eerder had ik, die zo van het leven houd, zo weinig zin om iets te moeten met de tijd die toekomst heet.
Direct Myself
Ik kon niet mijn eigen coach zijn, maar wist wel: dit proces valt niet te regisseren. De tijd kroop en diezelfde tijd vloog. Ik nam uur voor uur, dag na dag, week na week. En dat inmiddels 1,5 jaar lang. Het helpt; ook de keuze maken om ‘even niets te moeten’ is regisseren. Uit soms onverwachte hoeken verschenen prachtige mensen die steunden, luisterden, aanmoedigden. Ik ben ze dankbaar. Wat een rijkdom de bubbel weer uit te kunnen. Mijn buitenwereld zal nooit meer dezelfde zijn, omdat ik er nooit meer dezelfde zal worden. Maar ze is nog steeds de mooie wereld als die waarin mijn sweetheart zo’n groot verschil maakte en waarin hij zielsgelukkig was. En wij nu ook weer. Steeds meer.