Zelf keuzes maken, onderzoeken waar je blij van wordt en bewust een bepaalde richting inslaan. Persoonlijk leiderschap. Het boeit me, ik coach er op en geef er les in. En tegelijkertijd weet ik dat je het niet altijd zelf voor het zeggen hebt. Er zijn mensen die om wat voor reden dan ook niet in staat zijn om te kiezen.
De afgelopen twee weken stond ik er ineens met mijn neus bovenop. Mijn vader werd zó ziek dat hij ervan in de war raakte. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen en begreep een paar dagen lang niet waar hij was. Herinneringen uit de oorlog vermengden zich met de realiteit en één hele nacht lang waande hij zich zelfs terug in ‘het verzet’ en bestreed hij mensen die hem slecht gezind waren. In werkelijkheid zorgzame verpleegsters. Ik had met ze te doen. En nog veel meer met mijn vader.
Als ík me al machteloos voelde, hoe moest dat dan zijn voor deze man, die een week eerder nog gezond leek en voor zijn kleinzoon verhalen zat te schrijven achter zijn laptop?
In de kamer aan de overkant van de gang verbleef een dementerende man. Ook hij begreep niet waar hij was en vooral: waarom hij niet naar huis mocht. Verdrietig om te zien.
En ik? Ik kon komen en gaan wanneer ik wilde. Mits ik de code wist om de deur te kunnen openen. Dat dan weer wel.
Met mijn vader gaat het beter. Hij maakt weer grappen en viert morgen zijn 90e verjaardag in het ziekenhuis. Kon ik maar toveren, dan zorgde ik ervoor dat de overbuurman, net als mijn vader, binnenkort weer naar huis mag. Maar ik weet dat hij die keuze niet heeft en dat ook de deur van zijn nieuwe ‘thuis’ voor hem maar naar één kant open zal gaan.
“It’s your road, and yours alone. Others may walk it with you, but no one can walk it for you.”
(Rumi)